Καθημερινά

Τον συνάντησα πάλι σήμερα.

Πηγαινοερχόταν ανάμεσα στα αυτοκίνητα.
Στο ανηφοράκι.

Οχτώ αυτοκίνητα τη φορά, και μέχρι να κατέβει είχε κοκκινίσει το φανάρι και ξεκινούσε πάλι για το ανηφοράκι ζητώντας την ελεημοσύνη μας

Ντυμένος πάντα με τα ίδια ρούχα.
Τα ίδια παπούτσια.
Οι σόλες του σαν αυτές των αυτοκινήτων. Σχεδόν άλιωτες.
Μου θυμίζει τα παπούτσια των μοναχών, φτιαγμένα από ρόδες αυτοκινήτου. Για να μην λιώνουν ποτέ!
Τα ρούχα του σκονισμένα με τη γκρι σκόνη της πόλης.

Σε όλα τα αυτοκίνητα, σε όλους τους ανθρώπους τα ίδια λόγια.

Οι ίδιες κινήσεις.

Σαν την εξειδίκευση που με μάθανε στο σχολείο.
Μόνο που στη δουλειά του είναι υποχρεωμένος για πολλά χιλιόμετρα κάθε μέρα.
Για να μαζέψει μερικές πενταροδεκάρες.

Και εμείς μέσα στα αμάξια μας. Με τη θέρμανση και τη μουσική στο ράδιο.
Και τα ζεστά μας ξεκούραστα πόδια μέσα στα καινούργια παπούτσια μας.

Πως να είναι το σπίτι του;
Ποιά να είναι η χώρα του;
Τι πέρασε για να έρθει τελικά και να εγκατασταθεί στο φανάρι;
Οι δικοί του; Να ζούνε άραγε;

Η μητέρα του; Να ζει;

Η μητέρα του...

Τον κράτησε κάποτε στα χέρια της μωρό. Είπε στο σύζυγο της όλο χαρά για το σπουδαίο γεγονός.

Τον είχε μαζί της στην κοιλιά της.
Και τον γέμιζε στοργικά φιλιά αφού τον γέννησε με κόπο.
Κάποτε ήταν ένα πεντακάθαρο μυρωδάτο μωρό.

Τουλάχιστον αύριο το πρωί που θα τον ξανασυναντήσω, αν με αξιώσει ο Κύριος να ξημερωθώ, ας του δώσω.

Ας γεμίσω την φοβισμένη μου από τις ειδήσεις των καναλιών καρδιά, με το χαμόγελο του.

Μακάρι να με αξιώσει ο Κύριος να αναπαύσω την καρδιά μου, αναπαύοντας τον συνάνθρωπο μου.
Αμήν

Παλιά ιστορία

Τα παλιά τα χρόνια ζούσε ένας βασιλιάς.

Βασιλιάς...

Βασίλευε...

Ανάμεσα σε ποιούς;

Είχε αυλικούς; Τον θαύμαζαν; Είχε παλάτι και πλούτη; Δύναμη;


Δίκαια;


Δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Δεν υπάρχει δικαίωση. Δεν θέλω να δικαιωθώ.

Πρέπει όμως να στέκομαι με αγάπη απέναντι στους άλλους.
Να τους αγαπώ, γιατί είναι κτίσματα του Κυρίου μου. Που με έφερε στη γή.

Που με γεμίζει με την αγάπη του. Που με προσέχει από ψηλά.

Που θα σταθώ απέναντι του. Όταν με καλέσει. Για να κριθώ.

Κύριε και Θεέ μου προστάτεψε με από τον εαυτό μου, μήπως και μπορέσω και σταθώ μπροστά σου,

Αμήν

Ο γίγαντας η αγάπη και ο ποιητής

Μεγαλύτερο ταξίδι από την αναζήτηση του Θεού στην κοινωνία του σήμερα, δύσκολα θα βρει κανείς όσο και να ψάξει.

Συνοδοιπόρους θα βρει πολλούς, άλλους υποψιασμένους, άλλους βαθιά νυχτωμένους και άλλους έτοιμους να γνωρίσουν την αλήθεια.

Συνήθως οι τελευταία κατηγορία, είναι και η πιο συνηθισμένη και προσφιλής.

Συνηθισμένη να την συναντήσει κανείς γιατί, ο τρόπος που καταλήξαμε να ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι τέτοιος που η πληθώρα όλων εισβάλλει τρομακτικά γρήγορα και χρησιμοποιώντας το έφορο έδαφος για δίψα και μάθηση ουσιαστικά φυτεύει τα ζιζάνια της που μεγαλώνουν και θεριεύουν σε καλό ‘χωράφι’.

Προσφιλής γιατί η αγάπη του Χριστού μας φωτίζει τις καρδιές μας όπως ο ήλιος το φεγγάρι, αντανακλά την αγάπη του και τη δόξα Του, και εμείς σαν κτίσματα Του με τι σειρά μας αντανακλούμε με τη σειρά μας την αγάπη Του. Ο καθένας μας με την προαίρεση του. Με την περιεκτικότητα των υλικών του.

Προσωπικά έχω γνωρίσει αρκετούς συνταξιδιώτες στην ζωή μου.

Ο τελευταίος όμως που γνώρισα είναι ένας γίγαντας.

Στον εκτοπισμό του όγκου του.

Στην αγάπη και την φωτεινότητα που ακτινοβολεί.

Είναι πραγματικά ωραίο να βρίσκετε κανείς κοντά σε ανθρώπους που η αγάπη, η γνώση και η λαχτάρα για ζωή τους κάνει να έχουν την καρδιά ενός ποιητή και την όψη ενός γίγαντα.

Μόνο με μέτρο το καλύτερο μπορούμε να ανακυκλώσουμε τον εαυτό μας, σε κάτι νέο που αγαπάει πιο πολύ.
Που προσδοκά περισσότερο την αγάπη του Θεού.

Ο δρόμος είναι μέσα από τον συνάνθρωπο μας.
Γιατί και με αυτόν θα σταθούμε μπροστά από το βήμα του Θεού, αλλά και σήμερα εργαζόμαστε για την τελική μας κρίση μέσα από τα καθημερινά δρώμενα.


Μακάρι ο Θεός που μας αγαπά να μας προστατεύει και να μας προτρέπει όπως μόνο αυτός ξέρει να πηγαίνουμε κοντά του.


Αμήν

Τα δάκρυα δεν κυλούν

Τα δάκρυα δεν κυλούν από κλεισμένα μάτια, ούτε και απο αποκλεισμένες καρδιές.

Δεν είμαστε νησιά! Όπως γράφει ο κύριος Λαγκουβάρδος.

Δεν είμαστε και ούτε ποτέ θα είμαστε αποκλειστικότητες. Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Όμως οι πράξεις είναι σύμφωνες με τα ερεθίσματα του περίγυρου μας.
Επηρεαζόμαστε. Αλληλεπιδρούμε.

Τι όμορφος που θα ήταν ο περίγυρος μας να ήταν φιλαληθινός, φιλαγαπητός, αντάξιος της κοινωνίας που μας έπλασε ο πολλά αγαπών μας Κύριος και μοναδικός Θεός μας.

Τουλάχιστον ας ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε το μεγαλείο του δώρου του Θεού μας.
Μήπως έτσι αισθανθούμε τον πόνο και την πίκρα που υπάρχει τριγύρω μας, μακρυά Του.




Μήπως τελικά μπορέσω και δακρύσω. Και λυτρωθώ.
_

Να θυμόμαστε πάντα με προσμονή και φόβο Θεού για να προετοιμαστούμε για το ταξίδι μας το τελικό, το αιώνιο και λυτρωτικό.
Να είμαστε προετοιμασμένοι γιατί μετά θα είναι αργά.

Αξίωσε με Κύριε να μην ξεχαστώ... είναι ανάξιο το θυμητικό μου και μεγάλη η λαχτάρα μου.
Αμήν