Το σπίτι

Αναρωτιέμαι:

"- Θα χάριζα το σπίτι μου που το αγαπώ πολύ, σε κάποιον;
- Το χρειάζομαι για να ζήσω. Μου είναι απαραίτητο.

- Μετά θάνατον; Αν δεν είχα κανέναν στον κόσμο;
- Μμμ.. νομίζω ναι!

- Θα το χάριζα, για να βοηθηθεί κόσμος; Άστεγος, ταλαίπωρος;
- Ναι, σίγουρα, αυτό θα ήταν πολύ καλό!"

Κάπως έτσι φαντάζομαι, ότι αναρωτήθηκαν οι κεκοιμημένοι της έκθεσης 'BODIES' που λειτουργεί αυτό το διάστημα σε κεντρικό σημείο της Αθήνας.

Φαντάζομαι ότι κάποιος καλός γιατρός, λίγο πριν κοιμηθούν τους πλησίασε με αγάπη τους έπιασε το χέρι και τους είπε γλυκά: "- Ξέρετε, θα βοηθήσετε την επιστήμη."

Και μετά, ανακάλυψε την ουσία, που μεταλλάσει τα μόρια του νερού του σώματος σε σιλικόνη.

Τους έβγαλε από το δέρμα. Τους έκοψε κομματάκια με μεγάλη ακρίβεια.
Σκέφτηκε ώρες πως θα τους κάνει να έχουν μια ωραία κίνηση. Για τον καθένα ξεχωριστά.

Αυτόν θα τον κάνουμε ποδοσφαιριστή. Αυτός θα είναι χορευτής.
Νομίζω ότι όλη του τη ζωή θα ήθελε να ήταν χορευτής.
Το χαμόγελο θα σιλικονοποιηθεί στο πρόσωπο.
Θα είσαι για πάντα χαρούμενος.

Γυμνός.

Μπορεί κάποτε να ντρεπόσουν. Όμως τώρα δεν πειράζει. Θα είσαι νεκρός. Και γυμνός. Εξάλλου αυτό θα γίνει για την επιστήμη.

Ή μπορεί και να μην έγινε ακριβώς έτσι.

Μπορεί να πήραν έναν από το σωρό των κεκοιμημένων.
Ποιος θα τον αναζητήσει.
Εξ' άλλου φυλακισμένος ήταν.

Κανείς δεν τον θυμάται. Εκτός από τις ψείρες που ρουφούσαν το αίμα του. Όταν ζούσε.

Ο καλός γιατρός δεν είναι καλός.
Τον ξεγύμνωσε, τον ξεφτίλισε. Τον έβαλε σε μια στάση λίγο αστεία. Τον πάστωσε με την σιλικονούχα ουσία.

Και τον έβαλε να ποζάρει σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου που κανείς δεν θα σφυρίξει την λήξη του.
Αντιθέτως, ο κόσμος θα συσσωρεύετε και θα πληρώνει χρήματα, για να δει, πως η ανέχεια η δυστυχία και η κακομοιριά ενός αδερφού μας όταν ήταν εν ζωή, τον έφερε στη θέση, σήμερα να ποζάρει στην Ελλάδα σήμερα και σε όλο τον κόσμο αύριο.

Κεκοιμημένος.

Ο Θεός ας αναπαύσει τις ψυχές τους. Αμήν