Το καλό και το κακό

Το καλό και το κακό.
Παλαιότερα μου φαινόταν πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω το καλό από το κακό.
Το σωστό από το λάθος.
Είναι λογικό. Όλοι το παθαίνουμε.
Όλοι όσοι χάσαμε το δρόμο μας κάποια στιγμή, στην πορεία τις ζωής μας.

Στην αρχή καταλάβαινα ότι είχα ακολουθήσει τον λάθος δρόμο όχι από το εσωτερικό καμπανάκι που λέμε... αλλά από το αποτέλεσμα.

Αισθανόμουν ότι κάτι δεν πήγε καλά. Χωρίς όμως να μπορώ να προσδιορίσω από που ξεκίνησε το λάθος.
Και φυσικά, όταν είχα κάνει μια λάθος κίνηση ήταν ένα ακόμα επιπλέον βάρος.

Βάρος στο βάρος... πόσο να αντέξει η δόλια η ψυχή;

Δύσκολο πράγμα το μοίρασμα της ψυχής.

Δεκάδες πράγματα να μοιραστείς να δεις να ζήσεις... όμως πόσα από αυτά είναι αγνά;
Πόσα είναι χωρίς ψιλά γράμματα;

Πολύ λίγα.
Εκ του αποτελέσματος μιλώντας πάντα.

Aκόμα και σήμερα το σωστό και το λάθος, μου φαίνονται σαν ένα μακρινό ταξίδι. Που πρέπει να το ανακαλύψω. Δεν ξέρω τι είναι τι.

Το μόνο που ξέρω σίγουρα, μετά από τόσα χρόνια, είναι πως το κακό πάντα αφήνει ένα μαύρο. Ένα κενό προς τα κάτω. Μια δυστυχία και θλίψη. Βαριά και ασήκωτη.

Το σωστό όμως; Είναι λευκό και φωτεινό. Σαν το αεράκι που δροσίζει το πρόσωπο.
Γιατί είμαι καταδικασμένη στα κάτεργα κάτω από τον καυτό ήλιο.

Είμαι στη δική μου φυλακή. Προσπαθώντας να αναμορφώσω τον εγκληματικό μου εαυτό.

Αυτόν που την κάθε στιγμή αφήνοντας τον ελεύθερο καταντάει πάλι στα ίδια και στα ίδια. Στα γνώριμα του σκοτεινά σοκάκια.

Μακάρι να συνέχιζα προς τον καθαρό δρόμο τότε που όλα ήταν απλά και καθαρά.

Τουλάχιστον, τις στιγμές που οι αναλαμπές φωτίζουν το μυαλό μου, τουλάχιστον εκείνες τις στιγμές ας προσεύχομαι όσο μπορώ, για να με λυπηθεί ο Κύριος και Θεός μου, ότι χωρίς την απόλυτη καθοδήγηση του πάντα είμαι στον γνώριμο καθοδικό μου δρόμο.

Θεέ μου, κράτα με από το χέρι και οδήγησε με προς τον δρόμο σου, και αν εγώ θέλω αλλά και αν ακόμα δεν θέλω. Γιατί μακριά από εσένα μόνο κρύο και δυστυχία βλέπω.

Αμήν