Το Σάββατο πριν την Δευτέρα

Σύνθεση.

Ένα "από" βάζεις μπροστά και γίνετε αποσύνθεση.
Τόσο εύκολο είναι και για μένα να αμαρτήσω.
Τόσο απλό. Σαν ένα μικρό "από".

Τι αξία έχει και πόσο δύσοσμο αποτέλεσμα μπορεί να έχει.

Μου έδωσε την πνοή Του. Μια και μόνη ανάσα Του είναι αρκετή για να με κάνει να ζώ πόσα χρόνια... 35 σίγουρα! Ώς το σήμερα.

Είμαι το πλάσμα Του.

Είμαι το δημιούργημα Σου.

Μη με αφήσεις.
Στείλε μου μια ακτίνα, ένα αεράκι, να με συνοδεύει στον δρόμο μου μια μελωδία στο μυαλό μου μια ζεστασιά στην καρδιά μου

Ξέρεις εσύ Θεέ και Κύριε μου

Αμήν

Θρησκεία Πατρίς Οικογένεια

Οι Έλληνες ήταν είναι και θα είναι ΜΕ ΠΑΤΡΙΔΑ.
Θέλουν δε θέλουν κάποιοι.

Η Ελλάδα σε όσα κομμάτια και να κοπεί, πάντα θα είναι ο φόβος και ο τρόμος αυτών που φοβούνται την Ορθοδοξία.

Επιστροφή τώρα στις ρίζες μας για να αντέξουμε αυτά που μας έρχονται.

Ο Θεός που κρίνει από ψηλά τις πράξεις μας, ας μας τροφοδοτεί με δύναμη και με την απεριόριστη αγάπη του και ας μας ελεήσει για την αμαρτωλότητα μας

Αμήν

Ευλόγει η ψυχή μου, τον Κύριον και πάντα τα εντός μου το όνομα το άγιον αυτού.

Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριον και μή επιλανθάνου πάσας τας ανταποδόσεις αυτού.
Τον ευϊλατεύοντα πάσας τας ανομίας σου, τον ιώμενον πάσας τας νόσους σου.
Τον λυτρούμενον εκ φθοράς την ζωήν σου, τον στεφανούντα σε εν ελέει και οικτιρμοίς.


Τον εμπιπλώντα εν αγαθοίς την επιθυμίαν σου, ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου.
Ποιών ελεημοσύνας ο Κύριος και κρίμα πάσι τοις αδικουμένοις.
Εγνώρισε τας οδούς αυτού τω Μωϋσή, τοις υιοίς Ισραήλ τα θελήματα αυτού.
Οικτίρμων και ελεήμων ο Κύριος, μακρόθυμος και πολυέλεος· ουκ εις τέλος οργισθήσεται, ουδέ εις τον αιώνα μηνιεί.
Ού κατά τας ανομίας ημών εποίησεν ημίν, ουδέ κατά τας αμαρτίας ημών ανταπέδωκεν ημίν.
Ότι κατά το ύψος του ουρανού από της γης εκραταίωσε Κύριος το έλεος αυτού επί τους φοβουμένους αυτόν.
Καθόσον απέχουσιν ανατολαί από δυσμών, εμάκρυνεν αφ΄ ημών τας ανομίας ημών.
Καθώς οικτείρει πατήρ υιούς, ωκτείρησε Κύριος τους φοβουμένους αυτόν, ότι αυτός εγνω το πλάσμα ημών, εμνήσθη ότι χούς έσμεν.

΄Ανθρωπος, ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού, ωσεί άνθος του αγρού ούτως εξανθήσει.

Ότι πνεύμα διήλθεν εν αυτώ και ούχ υπάρξει και ουκ επιγνώσεται έτι τον τόπον αυτού.
Το δε έλεος του Κυρίου από του αιώνος και έως του αιώνος επί τους φοβουμένους αυτόν.
Και η δικαιοσύνη αυτού επί υιοίς υιών, τοις φυλάσσουσι την διαθήκην αυτού και μεμνημένοις των εντολών αυτού του ποιήσαι αυτάς.
Κύριος εν τω ουρανώ ητοίμασε τον θρόνον αυτού και η βασιλεία αυτού πάντων δεσπόζει.
Ευλογείτε τον Κύριον, πάντες οι άγγελοι αυτού, δυνατοί ισχύϊ ποιούντες τον λόγον αυτού, του ακούσαι της φωνής των λόγων αυτού.

Ευλογείτε τον Κύριον, πάσαι αι δυνάμεις αυτού, λειτουργοί αυτού οι ποιούντες το θέλημα αυτού.
Ευλογείτε τον Κύριον, πάντα τα έργα αυτού, εν παντί τόπω της δεσποτείας αυτού· ευλόγει η ψυχή μου, τον Κύριον.

Ένας Άγγελος

Σήμερα, επισκεφθήκαμε ένα μοναστήρι.

Μια γλυκιά ευωδία και ένα διαφορετικό φως κάλυπτε αυτόν τον χώρο.
Με το που μπήκαμε απο την πύλη, οι πετροκτιστοι τοίχοι, τα ψηλά κυπαρίσσια, οι ευλογημένες αδελφές, η προσμονή του κόσμου

"-Αγία μου Ειρήνη, πρόσπεσε στην Παναγία μας, να ζητήσει από τον Υιό της και Θεό μας...",

όλα, έκαναν τα μάτια μου και τα αυτιά μου να ανοίξουν. Μύριζα κοίταζα άκουγα σαν χαμένη σε όνειρο.

Προσκηνήσαμε στην χάρη της, και ένιωθα θαρρώ, της προσευχές σαν χρυσά καντήλια κρεμασμένα γύρω πάνω και κάτω απο το εικόνησμα.

Μέσα σε αυτό το κλίμα με και με την καρδιά μου γεμάτη έκανα ένα γύρω στις υπόλοιπες αίθουσες.
Κοίταζα τις εικόνες.
Παμπάλαιες, όμορφες, μικρές πόρτες.

Κάποια στιγμή το μάτι μου έπεσε σε ένα κορίτσι.
Ένα κορίτσι με άσπρα μαλλιά.

Με καθαρό βλέμμα και να λάμπει. Μου έκανε εντύπωση η ομορφιά της.
Το πόσο τακτικά και φρόνιμα καθόταν.

Περιμένει τους δικούς της σκέφτηκα.

Κάπου εδώ γύρω θα είναι η μητέρα της.
Τέτοια κορίτσια είναι πάντα μαζί με την μητέρα τους.

Συνέχισα να την κοιτώ και ένα χαμόγελο χαράκτηκε στο πρόσωπο μου.

Μου θύμισε τόσο απλά, όμορφα και γλυκά τα λόγια σε ένα βιβλίο που είχα διαβάσει.

"- Τέτοια παιδιά, είναι εισιτήριο για τον Παράδεισο. Αχ και να ξέρανε οι γονείς..., αχ, μόνο να ξέρανε πόσο τους αγαπάει Ο Θεός και τους χάρηκε τέτοιο δώρο!"

Η χαρά μου ξεχείλισε.

Έβλεπα μπροστά μου ένα Αγγελούδι.

Ήθελα να την γνωρίσω, να πάρω λίγο από την καλοσύνη της. Είχα τόσα να ρωτήσω.

Προσπάθησα να ξεχαστώ για λίγο, είπα να μην σταθώ άλλο κοντά. Να μην ενοχλήσω.
Έκανα ένα γύρω, βρήκα τους δικούς μου και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε.

Στιγμή αμηχανίας.
Πως τολμάμε και φεύγουμε από έναν αγιασμένο τόπο;
Πως μπορώ να φύγω;

Ξεκινήσαμε για την έξοδο.

Ώσπου την ξαναείδα. Μαζί με τους γονείς της αυτή τη φορά!

Οι γονείς με άσπρα μαλλιά, είχαν γεράσει.
Η αγάπη ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους.

Προσπάθησα να ανατρέξω σε αυτά που θα είχαν νιώσει τότε που ήταν νέοι!
Όταν θα πήραν το νεογέννητο μωρό τους στην αγκαλιά τους, και θα πρόσεξαν οτι έχει σύνδρομο Down!

Θα γέμισαν αμφιβολίες; Τύψεις; Χαρά;

Αυτοί τότε δεν είχαν το σκανάρισμα που βλέπουν αν το μωράκι έχει σύνδρομο. Όπως σήμερα!
Δεν νιώσαν καμιά απογοήτευση, πριν γεννηθεί το παιδί τους.
Τι τυχεροί!

Και σήμερα, όλοι μαζί γέρασαν. Και είναι ευτυχισμένοι.

'Ήρωες τέτοιοι γονείς!

Ίσως, να είναι όλοι μαζί και στην επόμενη ζωή!

Ο Κύριος μόνο το ξέρει.

Μακάρι Ο Θεός να μας αξιώσει να είμαστε και εμείς μαζί του όταν θα έρθει η ώρα μας.
Να βρούμε την οικογένεια μας που τόσο σύντομα έφυγε από κοντά μας.

Αμήν

Το καλό και το κακό

Το καλό και το κακό.
Παλαιότερα μου φαινόταν πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω το καλό από το κακό.
Το σωστό από το λάθος.
Είναι λογικό. Όλοι το παθαίνουμε.
Όλοι όσοι χάσαμε το δρόμο μας κάποια στιγμή, στην πορεία τις ζωής μας.

Στην αρχή καταλάβαινα ότι είχα ακολουθήσει τον λάθος δρόμο όχι από το εσωτερικό καμπανάκι που λέμε... αλλά από το αποτέλεσμα.

Αισθανόμουν ότι κάτι δεν πήγε καλά. Χωρίς όμως να μπορώ να προσδιορίσω από που ξεκίνησε το λάθος.
Και φυσικά, όταν είχα κάνει μια λάθος κίνηση ήταν ένα ακόμα επιπλέον βάρος.

Βάρος στο βάρος... πόσο να αντέξει η δόλια η ψυχή;

Δύσκολο πράγμα το μοίρασμα της ψυχής.

Δεκάδες πράγματα να μοιραστείς να δεις να ζήσεις... όμως πόσα από αυτά είναι αγνά;
Πόσα είναι χωρίς ψιλά γράμματα;

Πολύ λίγα.
Εκ του αποτελέσματος μιλώντας πάντα.

Aκόμα και σήμερα το σωστό και το λάθος, μου φαίνονται σαν ένα μακρινό ταξίδι. Που πρέπει να το ανακαλύψω. Δεν ξέρω τι είναι τι.

Το μόνο που ξέρω σίγουρα, μετά από τόσα χρόνια, είναι πως το κακό πάντα αφήνει ένα μαύρο. Ένα κενό προς τα κάτω. Μια δυστυχία και θλίψη. Βαριά και ασήκωτη.

Το σωστό όμως; Είναι λευκό και φωτεινό. Σαν το αεράκι που δροσίζει το πρόσωπο.
Γιατί είμαι καταδικασμένη στα κάτεργα κάτω από τον καυτό ήλιο.

Είμαι στη δική μου φυλακή. Προσπαθώντας να αναμορφώσω τον εγκληματικό μου εαυτό.

Αυτόν που την κάθε στιγμή αφήνοντας τον ελεύθερο καταντάει πάλι στα ίδια και στα ίδια. Στα γνώριμα του σκοτεινά σοκάκια.

Μακάρι να συνέχιζα προς τον καθαρό δρόμο τότε που όλα ήταν απλά και καθαρά.

Τουλάχιστον, τις στιγμές που οι αναλαμπές φωτίζουν το μυαλό μου, τουλάχιστον εκείνες τις στιγμές ας προσεύχομαι όσο μπορώ, για να με λυπηθεί ο Κύριος και Θεός μου, ότι χωρίς την απόλυτη καθοδήγηση του πάντα είμαι στον γνώριμο καθοδικό μου δρόμο.

Θεέ μου, κράτα με από το χέρι και οδήγησε με προς τον δρόμο σου, και αν εγώ θέλω αλλά και αν ακόμα δεν θέλω. Γιατί μακριά από εσένα μόνο κρύο και δυστυχία βλέπω.

Αμήν

Για τις προηγούμενες γραμμές

Φωνάζει το μέσα μου διαβάζοντας τις παρακάτω γραμμές.

Είσαι άδικη. Είσαι υπερβολική.

Εγώ είμαι καλή. Δεν κοιτάζω το κακό του άλλου.
Και αν το θέλω τουλάχιστον τώρα βλέπω καθαρά.
Θα διορθώσω και το παραμικρό λάθος.
Θα κάνω καλές πράξεις που θα αποζημιώσουν τις ζημιές και την αδικία.
Από εδώ και στο εξής, θα είμαι ένα άλλο είναι.

Ελπίζω ότι θα γίνω όλα αυτά.
Το θέλω πολύ.
Κανείς δεν είναι αναμάρτητος. Μη με λιθοβολείς άλλο.

Να εδώ είναι το λάθος μου.
Το βλέπω τώρα, είναι ξεκάθαρο.
Ξεκινάω αμέσως να το διορθώνω αναγνωρίζοντας το.

Θέλω να λυτρωθώ. Δεν θέλω να γυρίζω εδώ και εκεί άσκοπα.


Αυτά φωνάζει το μέσα μου.
Και άλλα πολλά.
Για το πόσο σκληρή είμαι μαζί του. Για το πόσα θα διορθώσει.

Ξεχνάει μόνο πως μόνη μου, όμως δεν μπορώ τίποτα.





Γιατί η φύση του ανθρώπου είναι πτωτική. Γιατί οτιδήποτε κακό που σκέφτεται και πράττει είναι ατόφιο προϊόν της φύσης του.



Και εάν δεν έρθει το Άγιο και Ζωοποιό Πνεύμα να κατοικήσει, να αγγίξει την ψυχή, μέσα στην μαυρίλα θα παραμείνει.


Οτιδήποτε κακό είναι αποκλειστικά δικό μας.

Και οτιδήποτε καλό πηγάζει μόνο από την Αγάπη Του Αγίου Πνεύματος, που μακάριοι αυτοί, που τους φωτίζει τον δρόμο προς την σωτηρία.

Δεν το αξίζουμε αλλά είμαστε πλάσματα του Θεού, όλοι. Και χαμένοι χωρίς την βοήθεια.

Ας μας φωτίζει Το Άγιο Πνεύμα σε δρόμους σωτηρίας πάντοτε.

Αμήν

Η πρώτη μου φύση

Βρωμιά και δυσωδία είναι τα αρώματα μου.
Γιατί είμαι βρώμικη.
Και αηδιαστική.
Και πένθος μόνιμο μέσα μου.

Ποτέ δεν λιάζετε η ψυχή μου. Είναι κρυμμένη κάτω από τη βρωμιά.
Και την λύπη που προκαλεί η βρωμιά.

Το μυαλό στο κακό. Ο λόγος στην κατάκριση.
Η συμπεριφορά άδικη. Τα μάτια στο "ζύγισμα" του άλλου. Λες και τον ξέρω.

Δεν τον ξέρω, πρώτη φορά τον βλέπω.
Αλλά έχω άποψη!

Για όλα. Για τους πάντες.

Αυτή είμαι. Αυτή και η φύση μου.

Λίγο να αφεθώ κατευθείαν σε αυτά. Σαν πρώτη φύση μου.

Πολλές φορές η σκέψη μου πετάει στη στιγμή του θανάτου μου.
Πως θα καταφέρει, ο Άγιος Άγγελος μου να σηκώσει την ψυχή μου έστω και ένα μέτρο;

Τόσο βαριά η βρωμιά!

Πολλές φορές αναρωτιέμαι...

Αν πάρω τα βουνά, να μην βλέπω κανένα, να μην ξέρω κανένα, να μη με βλέπει κανείς. Λες να σωθώ από το βούρκο μου;

Οι σκέψεις μου, το σκαλοπατάκι πριν και τον γκρεμό μου πάντα μαζί μου τα έχω.

Θεέ μου λύτρωσε με από τον εαυτό μου, με κάθε κόστος, μόνη μου είμαι ανίκανη για το οτιδήποτε,

Ιησού μου

Ιησού μου

Ιησού μου

Ιησού μου

Ιησού μου

Ιησού μου

Ιησού μου

Λύτρωσε με από τον βρωμερό μου εαυτό.

Αμήν

Ο φύλακας των σωμάτων και των ψυχών μας

Έχω την εντύπωση ότι όλες οι πράξεις μας πάνε προς τα πάνω.

Οι καλές, αν το αξίζουμε, τις μαζεύει ο Άγγελος που μας προστατεύει και μας ακολουθεί, και τις πηγαίνει χαρούμενος στον Κύριο και Θεό μας.

Οι κακές, είναι σαν το καυσαέριο στην ατμόσφαιρα. Το αναπνέουμε και μας επιστέφεται με την πρώτη βροχή δηλητηριάζοντας εμάς και τους γύρω μας.

Φανταστείτε όλες τις στιγμές που ο Άγγελος μας το ολόφωτο και Θεϊκό πλάσμα του Κυρίου ντροπιασμένος, θλιμμένος από τις πράξεις μας, επιστρέφει με άδεια χέρια στον δημιουργό μας.

Το αγνό πλάσμα του Κυρίου να είναι μπροστά σε τσακωμούς, σε εγωισμούς, σε φωνές και σε πάρα πολλές άλλες πράξεις αλαζονείας και μίσους.

Και όταν όλα είναι σωστά, οι πράξεις μας με σύνεση, με αγάπη, με ενδιαφέρον για τον πλησίον μας, πόση χαρά του δίνουμε.

Τουλάχιστον αυτό το Άγιο Πάσχα, ας προσπαθήσουμε να εξομολογηθούμε, να ειρηνεύσουμε, να βάλουμε αρχή, να πάμε όσο πιο κοντά στα βήματα που θα μας οδηγήσουν στη σωτηρία της ψυχής μας.

Αμήν

Τα καρναβάλια

Με ξέφρενους ρυθμούς γιορτάζει η χώρα τα καρναβάλια.
Πόσα άραγε θα ξοδέψουμε και φέτος για τον θεσμό?

Ντρέπομαι.

Σας παρακαλώ, θυμηθείτε αυτούς που περνάνε δύσκολες στιγμές.
Υπάρχουν συνάνθρωποι μας που ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ.
Που δεν έχουν να πάρουν τα φάρμακα τους.

Που ψωνίζουν τα απαραίτητα με βερεσέ...

Σας παρακαλώ.

Είναι ντροπή μας, να είμαστε πλάι σε αυτούς που η λεπτότητα τους πιθανόν να μην τους κάνει να κλάψουν γοερά δίπλα στο αυτί μας, για να μας ξυπνήσουν από τον πλούσιο ύπνο μας.

Το βουβό κλάμα τους, η φτώχεια, η δυστυχία τους...

Σας ικετεύω.

Ψάξτε δίπλα σας.

Εμείς δεν είμαστε λαός που δεν αγαπάμε ο ένας τον άλλο.
Δεν μπορώ να διανοηθώ πως τολμούμε να ζούμε στην αποξένωση, στην καλοπέραση και στη βολή μας.

Ας κάνουμε κάτι.
Όσο μπορούμε.

Ας μην ξεχυθούμε στους δρόμους για τα καρναβάλια φέτος.
Ας πρωτοτυπήσουμε. Για αλλαγή.

Αν δεν ξέρετε κάποιον που χρειάζεται βοήθεια, ζητήστε από τον Κύριο και θεό μας,
Κύριε άνοιξε τα μάτια μου να δω τους συνανθρώπους μου που με χρειάζονται, γιατί Κύριε μου, πως θα σε αντικρίσω όταν με καλέσεις κοντά σου.
Βοήθησε με Κύριε μου να μην σε ανταμώσω με άδεια χέρια
Αμήν

Το σπίτι

Αναρωτιέμαι:

"- Θα χάριζα το σπίτι μου που το αγαπώ πολύ, σε κάποιον;
- Το χρειάζομαι για να ζήσω. Μου είναι απαραίτητο.

- Μετά θάνατον; Αν δεν είχα κανέναν στον κόσμο;
- Μμμ.. νομίζω ναι!

- Θα το χάριζα, για να βοηθηθεί κόσμος; Άστεγος, ταλαίπωρος;
- Ναι, σίγουρα, αυτό θα ήταν πολύ καλό!"

Κάπως έτσι φαντάζομαι, ότι αναρωτήθηκαν οι κεκοιμημένοι της έκθεσης 'BODIES' που λειτουργεί αυτό το διάστημα σε κεντρικό σημείο της Αθήνας.

Φαντάζομαι ότι κάποιος καλός γιατρός, λίγο πριν κοιμηθούν τους πλησίασε με αγάπη τους έπιασε το χέρι και τους είπε γλυκά: "- Ξέρετε, θα βοηθήσετε την επιστήμη."

Και μετά, ανακάλυψε την ουσία, που μεταλλάσει τα μόρια του νερού του σώματος σε σιλικόνη.

Τους έβγαλε από το δέρμα. Τους έκοψε κομματάκια με μεγάλη ακρίβεια.
Σκέφτηκε ώρες πως θα τους κάνει να έχουν μια ωραία κίνηση. Για τον καθένα ξεχωριστά.

Αυτόν θα τον κάνουμε ποδοσφαιριστή. Αυτός θα είναι χορευτής.
Νομίζω ότι όλη του τη ζωή θα ήθελε να ήταν χορευτής.
Το χαμόγελο θα σιλικονοποιηθεί στο πρόσωπο.
Θα είσαι για πάντα χαρούμενος.

Γυμνός.

Μπορεί κάποτε να ντρεπόσουν. Όμως τώρα δεν πειράζει. Θα είσαι νεκρός. Και γυμνός. Εξάλλου αυτό θα γίνει για την επιστήμη.

Ή μπορεί και να μην έγινε ακριβώς έτσι.

Μπορεί να πήραν έναν από το σωρό των κεκοιμημένων.
Ποιος θα τον αναζητήσει.
Εξ' άλλου φυλακισμένος ήταν.

Κανείς δεν τον θυμάται. Εκτός από τις ψείρες που ρουφούσαν το αίμα του. Όταν ζούσε.

Ο καλός γιατρός δεν είναι καλός.
Τον ξεγύμνωσε, τον ξεφτίλισε. Τον έβαλε σε μια στάση λίγο αστεία. Τον πάστωσε με την σιλικονούχα ουσία.

Και τον έβαλε να ποζάρει σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου που κανείς δεν θα σφυρίξει την λήξη του.
Αντιθέτως, ο κόσμος θα συσσωρεύετε και θα πληρώνει χρήματα, για να δει, πως η ανέχεια η δυστυχία και η κακομοιριά ενός αδερφού μας όταν ήταν εν ζωή, τον έφερε στη θέση, σήμερα να ποζάρει στην Ελλάδα σήμερα και σε όλο τον κόσμο αύριο.

Κεκοιμημένος.

Ο Θεός ας αναπαύσει τις ψυχές τους. Αμήν

Η λύπη

Η λύπη είναι εξαγνιστική.

Φιλτράρω τον εαυτό μου.

Αναπροσαρμόζομαι για να γλυτώσω απο το δυσάρεστο συναίσθημα.

Συστέλομαι και διαστέλομαι μέσα στον ευατό μου.
Αντικρούομαι με τις σκέψεις και τα συναισθηματα που γεννιούντε.

Αντιδρώ.

Αποφορτίζω το συναίσθημα.
Κλαίω και ποτίζω την ξεραμένη μου ψυχή.

Θέλω να ανθίσουν πάλι μέσα μου τα λουλούδια της χαράς.
Με το μυρωμένο τους άρωμα. Δεν αφήνουν τίποτα άλλο να κυριαρχεί.

Μόνο η χαρά.

Δοξάζω τον Κύριο για τις ώρες τις θλίψεις μου.
Μόνο αυτές μπορούν να με κάνουν να νιώσω πόσο με έχει καταλάβει η υπεροψία και ο εγωισμός.
Δοξασμένο το όνομα σου Κύριε εις τους αιώνας των αιώνων
Αμήν

Καθημερινά

Τον συνάντησα πάλι σήμερα.

Πηγαινοερχόταν ανάμεσα στα αυτοκίνητα.
Στο ανηφοράκι.

Οχτώ αυτοκίνητα τη φορά, και μέχρι να κατέβει είχε κοκκινίσει το φανάρι και ξεκινούσε πάλι για το ανηφοράκι ζητώντας την ελεημοσύνη μας

Ντυμένος πάντα με τα ίδια ρούχα.
Τα ίδια παπούτσια.
Οι σόλες του σαν αυτές των αυτοκινήτων. Σχεδόν άλιωτες.
Μου θυμίζει τα παπούτσια των μοναχών, φτιαγμένα από ρόδες αυτοκινήτου. Για να μην λιώνουν ποτέ!
Τα ρούχα του σκονισμένα με τη γκρι σκόνη της πόλης.

Σε όλα τα αυτοκίνητα, σε όλους τους ανθρώπους τα ίδια λόγια.

Οι ίδιες κινήσεις.

Σαν την εξειδίκευση που με μάθανε στο σχολείο.
Μόνο που στη δουλειά του είναι υποχρεωμένος για πολλά χιλιόμετρα κάθε μέρα.
Για να μαζέψει μερικές πενταροδεκάρες.

Και εμείς μέσα στα αμάξια μας. Με τη θέρμανση και τη μουσική στο ράδιο.
Και τα ζεστά μας ξεκούραστα πόδια μέσα στα καινούργια παπούτσια μας.

Πως να είναι το σπίτι του;
Ποιά να είναι η χώρα του;
Τι πέρασε για να έρθει τελικά και να εγκατασταθεί στο φανάρι;
Οι δικοί του; Να ζούνε άραγε;

Η μητέρα του; Να ζει;

Η μητέρα του...

Τον κράτησε κάποτε στα χέρια της μωρό. Είπε στο σύζυγο της όλο χαρά για το σπουδαίο γεγονός.

Τον είχε μαζί της στην κοιλιά της.
Και τον γέμιζε στοργικά φιλιά αφού τον γέννησε με κόπο.
Κάποτε ήταν ένα πεντακάθαρο μυρωδάτο μωρό.

Τουλάχιστον αύριο το πρωί που θα τον ξανασυναντήσω, αν με αξιώσει ο Κύριος να ξημερωθώ, ας του δώσω.

Ας γεμίσω την φοβισμένη μου από τις ειδήσεις των καναλιών καρδιά, με το χαμόγελο του.

Μακάρι να με αξιώσει ο Κύριος να αναπαύσω την καρδιά μου, αναπαύοντας τον συνάνθρωπο μου.
Αμήν

Παλιά ιστορία

Τα παλιά τα χρόνια ζούσε ένας βασιλιάς.

Βασιλιάς...

Βασίλευε...

Ανάμεσα σε ποιούς;

Είχε αυλικούς; Τον θαύμαζαν; Είχε παλάτι και πλούτη; Δύναμη;


Δίκαια;


Δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Δεν υπάρχει δικαίωση. Δεν θέλω να δικαιωθώ.

Πρέπει όμως να στέκομαι με αγάπη απέναντι στους άλλους.
Να τους αγαπώ, γιατί είναι κτίσματα του Κυρίου μου. Που με έφερε στη γή.

Που με γεμίζει με την αγάπη του. Που με προσέχει από ψηλά.

Που θα σταθώ απέναντι του. Όταν με καλέσει. Για να κριθώ.

Κύριε και Θεέ μου προστάτεψε με από τον εαυτό μου, μήπως και μπορέσω και σταθώ μπροστά σου,

Αμήν

Ο γίγαντας η αγάπη και ο ποιητής

Μεγαλύτερο ταξίδι από την αναζήτηση του Θεού στην κοινωνία του σήμερα, δύσκολα θα βρει κανείς όσο και να ψάξει.

Συνοδοιπόρους θα βρει πολλούς, άλλους υποψιασμένους, άλλους βαθιά νυχτωμένους και άλλους έτοιμους να γνωρίσουν την αλήθεια.

Συνήθως οι τελευταία κατηγορία, είναι και η πιο συνηθισμένη και προσφιλής.

Συνηθισμένη να την συναντήσει κανείς γιατί, ο τρόπος που καταλήξαμε να ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι τέτοιος που η πληθώρα όλων εισβάλλει τρομακτικά γρήγορα και χρησιμοποιώντας το έφορο έδαφος για δίψα και μάθηση ουσιαστικά φυτεύει τα ζιζάνια της που μεγαλώνουν και θεριεύουν σε καλό ‘χωράφι’.

Προσφιλής γιατί η αγάπη του Χριστού μας φωτίζει τις καρδιές μας όπως ο ήλιος το φεγγάρι, αντανακλά την αγάπη του και τη δόξα Του, και εμείς σαν κτίσματα Του με τι σειρά μας αντανακλούμε με τη σειρά μας την αγάπη Του. Ο καθένας μας με την προαίρεση του. Με την περιεκτικότητα των υλικών του.

Προσωπικά έχω γνωρίσει αρκετούς συνταξιδιώτες στην ζωή μου.

Ο τελευταίος όμως που γνώρισα είναι ένας γίγαντας.

Στον εκτοπισμό του όγκου του.

Στην αγάπη και την φωτεινότητα που ακτινοβολεί.

Είναι πραγματικά ωραίο να βρίσκετε κανείς κοντά σε ανθρώπους που η αγάπη, η γνώση και η λαχτάρα για ζωή τους κάνει να έχουν την καρδιά ενός ποιητή και την όψη ενός γίγαντα.

Μόνο με μέτρο το καλύτερο μπορούμε να ανακυκλώσουμε τον εαυτό μας, σε κάτι νέο που αγαπάει πιο πολύ.
Που προσδοκά περισσότερο την αγάπη του Θεού.

Ο δρόμος είναι μέσα από τον συνάνθρωπο μας.
Γιατί και με αυτόν θα σταθούμε μπροστά από το βήμα του Θεού, αλλά και σήμερα εργαζόμαστε για την τελική μας κρίση μέσα από τα καθημερινά δρώμενα.


Μακάρι ο Θεός που μας αγαπά να μας προστατεύει και να μας προτρέπει όπως μόνο αυτός ξέρει να πηγαίνουμε κοντά του.


Αμήν

Τα δάκρυα δεν κυλούν

Τα δάκρυα δεν κυλούν από κλεισμένα μάτια, ούτε και απο αποκλεισμένες καρδιές.

Δεν είμαστε νησιά! Όπως γράφει ο κύριος Λαγκουβάρδος.

Δεν είμαστε και ούτε ποτέ θα είμαστε αποκλειστικότητες. Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Όμως οι πράξεις είναι σύμφωνες με τα ερεθίσματα του περίγυρου μας.
Επηρεαζόμαστε. Αλληλεπιδρούμε.

Τι όμορφος που θα ήταν ο περίγυρος μας να ήταν φιλαληθινός, φιλαγαπητός, αντάξιος της κοινωνίας που μας έπλασε ο πολλά αγαπών μας Κύριος και μοναδικός Θεός μας.

Τουλάχιστον ας ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε το μεγαλείο του δώρου του Θεού μας.
Μήπως έτσι αισθανθούμε τον πόνο και την πίκρα που υπάρχει τριγύρω μας, μακρυά Του.




Μήπως τελικά μπορέσω και δακρύσω. Και λυτρωθώ.
_

Να θυμόμαστε πάντα με προσμονή και φόβο Θεού για να προετοιμαστούμε για το ταξίδι μας το τελικό, το αιώνιο και λυτρωτικό.
Να είμαστε προετοιμασμένοι γιατί μετά θα είναι αργά.

Αξίωσε με Κύριε να μην ξεχαστώ... είναι ανάξιο το θυμητικό μου και μεγάλη η λαχτάρα μου.
Αμήν