Για τις προηγούμενες γραμμές

Φωνάζει το μέσα μου διαβάζοντας τις παρακάτω γραμμές.

Είσαι άδικη. Είσαι υπερβολική.

Εγώ είμαι καλή. Δεν κοιτάζω το κακό του άλλου.
Και αν το θέλω τουλάχιστον τώρα βλέπω καθαρά.
Θα διορθώσω και το παραμικρό λάθος.
Θα κάνω καλές πράξεις που θα αποζημιώσουν τις ζημιές και την αδικία.
Από εδώ και στο εξής, θα είμαι ένα άλλο είναι.

Ελπίζω ότι θα γίνω όλα αυτά.
Το θέλω πολύ.
Κανείς δεν είναι αναμάρτητος. Μη με λιθοβολείς άλλο.

Να εδώ είναι το λάθος μου.
Το βλέπω τώρα, είναι ξεκάθαρο.
Ξεκινάω αμέσως να το διορθώνω αναγνωρίζοντας το.

Θέλω να λυτρωθώ. Δεν θέλω να γυρίζω εδώ και εκεί άσκοπα.


Αυτά φωνάζει το μέσα μου.
Και άλλα πολλά.
Για το πόσο σκληρή είμαι μαζί του. Για το πόσα θα διορθώσει.

Ξεχνάει μόνο πως μόνη μου, όμως δεν μπορώ τίποτα.





Γιατί η φύση του ανθρώπου είναι πτωτική. Γιατί οτιδήποτε κακό που σκέφτεται και πράττει είναι ατόφιο προϊόν της φύσης του.



Και εάν δεν έρθει το Άγιο και Ζωοποιό Πνεύμα να κατοικήσει, να αγγίξει την ψυχή, μέσα στην μαυρίλα θα παραμείνει.


Οτιδήποτε κακό είναι αποκλειστικά δικό μας.

Και οτιδήποτε καλό πηγάζει μόνο από την Αγάπη Του Αγίου Πνεύματος, που μακάριοι αυτοί, που τους φωτίζει τον δρόμο προς την σωτηρία.

Δεν το αξίζουμε αλλά είμαστε πλάσματα του Θεού, όλοι. Και χαμένοι χωρίς την βοήθεια.

Ας μας φωτίζει Το Άγιο Πνεύμα σε δρόμους σωτηρίας πάντοτε.

Αμήν

Η πρώτη μου φύση

Βρωμιά και δυσωδία είναι τα αρώματα μου.
Γιατί είμαι βρώμικη.
Και αηδιαστική.
Και πένθος μόνιμο μέσα μου.

Ποτέ δεν λιάζετε η ψυχή μου. Είναι κρυμμένη κάτω από τη βρωμιά.
Και την λύπη που προκαλεί η βρωμιά.

Το μυαλό στο κακό. Ο λόγος στην κατάκριση.
Η συμπεριφορά άδικη. Τα μάτια στο "ζύγισμα" του άλλου. Λες και τον ξέρω.

Δεν τον ξέρω, πρώτη φορά τον βλέπω.
Αλλά έχω άποψη!

Για όλα. Για τους πάντες.

Αυτή είμαι. Αυτή και η φύση μου.

Λίγο να αφεθώ κατευθείαν σε αυτά. Σαν πρώτη φύση μου.

Πολλές φορές η σκέψη μου πετάει στη στιγμή του θανάτου μου.
Πως θα καταφέρει, ο Άγιος Άγγελος μου να σηκώσει την ψυχή μου έστω και ένα μέτρο;

Τόσο βαριά η βρωμιά!

Πολλές φορές αναρωτιέμαι...

Αν πάρω τα βουνά, να μην βλέπω κανένα, να μην ξέρω κανένα, να μη με βλέπει κανείς. Λες να σωθώ από το βούρκο μου;

Οι σκέψεις μου, το σκαλοπατάκι πριν και τον γκρεμό μου πάντα μαζί μου τα έχω.

Θεέ μου λύτρωσε με από τον εαυτό μου, με κάθε κόστος, μόνη μου είμαι ανίκανη για το οτιδήποτε,

Ιησού μου

Ιησού μου

Ιησού μου

Ιησού μου

Ιησού μου

Ιησού μου

Ιησού μου

Λύτρωσε με από τον βρωμερό μου εαυτό.

Αμήν

Ο φύλακας των σωμάτων και των ψυχών μας

Έχω την εντύπωση ότι όλες οι πράξεις μας πάνε προς τα πάνω.

Οι καλές, αν το αξίζουμε, τις μαζεύει ο Άγγελος που μας προστατεύει και μας ακολουθεί, και τις πηγαίνει χαρούμενος στον Κύριο και Θεό μας.

Οι κακές, είναι σαν το καυσαέριο στην ατμόσφαιρα. Το αναπνέουμε και μας επιστέφεται με την πρώτη βροχή δηλητηριάζοντας εμάς και τους γύρω μας.

Φανταστείτε όλες τις στιγμές που ο Άγγελος μας το ολόφωτο και Θεϊκό πλάσμα του Κυρίου ντροπιασμένος, θλιμμένος από τις πράξεις μας, επιστρέφει με άδεια χέρια στον δημιουργό μας.

Το αγνό πλάσμα του Κυρίου να είναι μπροστά σε τσακωμούς, σε εγωισμούς, σε φωνές και σε πάρα πολλές άλλες πράξεις αλαζονείας και μίσους.

Και όταν όλα είναι σωστά, οι πράξεις μας με σύνεση, με αγάπη, με ενδιαφέρον για τον πλησίον μας, πόση χαρά του δίνουμε.

Τουλάχιστον αυτό το Άγιο Πάσχα, ας προσπαθήσουμε να εξομολογηθούμε, να ειρηνεύσουμε, να βάλουμε αρχή, να πάμε όσο πιο κοντά στα βήματα που θα μας οδηγήσουν στη σωτηρία της ψυχής μας.

Αμήν