Ένας Άγγελος

Σήμερα, επισκεφθήκαμε ένα μοναστήρι.

Μια γλυκιά ευωδία και ένα διαφορετικό φως κάλυπτε αυτόν τον χώρο.
Με το που μπήκαμε απο την πύλη, οι πετροκτιστοι τοίχοι, τα ψηλά κυπαρίσσια, οι ευλογημένες αδελφές, η προσμονή του κόσμου

"-Αγία μου Ειρήνη, πρόσπεσε στην Παναγία μας, να ζητήσει από τον Υιό της και Θεό μας...",

όλα, έκαναν τα μάτια μου και τα αυτιά μου να ανοίξουν. Μύριζα κοίταζα άκουγα σαν χαμένη σε όνειρο.

Προσκηνήσαμε στην χάρη της, και ένιωθα θαρρώ, της προσευχές σαν χρυσά καντήλια κρεμασμένα γύρω πάνω και κάτω απο το εικόνησμα.

Μέσα σε αυτό το κλίμα με και με την καρδιά μου γεμάτη έκανα ένα γύρω στις υπόλοιπες αίθουσες.
Κοίταζα τις εικόνες.
Παμπάλαιες, όμορφες, μικρές πόρτες.

Κάποια στιγμή το μάτι μου έπεσε σε ένα κορίτσι.
Ένα κορίτσι με άσπρα μαλλιά.

Με καθαρό βλέμμα και να λάμπει. Μου έκανε εντύπωση η ομορφιά της.
Το πόσο τακτικά και φρόνιμα καθόταν.

Περιμένει τους δικούς της σκέφτηκα.

Κάπου εδώ γύρω θα είναι η μητέρα της.
Τέτοια κορίτσια είναι πάντα μαζί με την μητέρα τους.

Συνέχισα να την κοιτώ και ένα χαμόγελο χαράκτηκε στο πρόσωπο μου.

Μου θύμισε τόσο απλά, όμορφα και γλυκά τα λόγια σε ένα βιβλίο που είχα διαβάσει.

"- Τέτοια παιδιά, είναι εισιτήριο για τον Παράδεισο. Αχ και να ξέρανε οι γονείς..., αχ, μόνο να ξέρανε πόσο τους αγαπάει Ο Θεός και τους χάρηκε τέτοιο δώρο!"

Η χαρά μου ξεχείλισε.

Έβλεπα μπροστά μου ένα Αγγελούδι.

Ήθελα να την γνωρίσω, να πάρω λίγο από την καλοσύνη της. Είχα τόσα να ρωτήσω.

Προσπάθησα να ξεχαστώ για λίγο, είπα να μην σταθώ άλλο κοντά. Να μην ενοχλήσω.
Έκανα ένα γύρω, βρήκα τους δικούς μου και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε.

Στιγμή αμηχανίας.
Πως τολμάμε και φεύγουμε από έναν αγιασμένο τόπο;
Πως μπορώ να φύγω;

Ξεκινήσαμε για την έξοδο.

Ώσπου την ξαναείδα. Μαζί με τους γονείς της αυτή τη φορά!

Οι γονείς με άσπρα μαλλιά, είχαν γεράσει.
Η αγάπη ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους.

Προσπάθησα να ανατρέξω σε αυτά που θα είχαν νιώσει τότε που ήταν νέοι!
Όταν θα πήραν το νεογέννητο μωρό τους στην αγκαλιά τους, και θα πρόσεξαν οτι έχει σύνδρομο Down!

Θα γέμισαν αμφιβολίες; Τύψεις; Χαρά;

Αυτοί τότε δεν είχαν το σκανάρισμα που βλέπουν αν το μωράκι έχει σύνδρομο. Όπως σήμερα!
Δεν νιώσαν καμιά απογοήτευση, πριν γεννηθεί το παιδί τους.
Τι τυχεροί!

Και σήμερα, όλοι μαζί γέρασαν. Και είναι ευτυχισμένοι.

'Ήρωες τέτοιοι γονείς!

Ίσως, να είναι όλοι μαζί και στην επόμενη ζωή!

Ο Κύριος μόνο το ξέρει.

Μακάρι Ο Θεός να μας αξιώσει να είμαστε και εμείς μαζί του όταν θα έρθει η ώρα μας.
Να βρούμε την οικογένεια μας που τόσο σύντομα έφυγε από κοντά μας.

Αμήν