Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Ένας Άγγελος

Σήμερα, επισκεφθήκαμε ένα μοναστήρι.

Μια γλυκιά ευωδία και ένα διαφορετικό φως κάλυπτε αυτόν τον χώρο.
Με το που μπήκαμε απο την πύλη, οι πετροκτιστοι τοίχοι, τα ψηλά κυπαρίσσια, οι ευλογημένες αδελφές, η προσμονή του κόσμου

"-Αγία μου Ειρήνη, πρόσπεσε στην Παναγία μας, να ζητήσει από τον Υιό της και Θεό μας...",

όλα, έκαναν τα μάτια μου και τα αυτιά μου να ανοίξουν. Μύριζα κοίταζα άκουγα σαν χαμένη σε όνειρο.

Προσκηνήσαμε στην χάρη της, και ένιωθα θαρρώ, της προσευχές σαν χρυσά καντήλια κρεμασμένα γύρω πάνω και κάτω απο το εικόνησμα.

Μέσα σε αυτό το κλίμα με και με την καρδιά μου γεμάτη έκανα ένα γύρω στις υπόλοιπες αίθουσες.
Κοίταζα τις εικόνες.
Παμπάλαιες, όμορφες, μικρές πόρτες.

Κάποια στιγμή το μάτι μου έπεσε σε ένα κορίτσι.
Ένα κορίτσι με άσπρα μαλλιά.

Με καθαρό βλέμμα και να λάμπει. Μου έκανε εντύπωση η ομορφιά της.
Το πόσο τακτικά και φρόνιμα καθόταν.

Περιμένει τους δικούς της σκέφτηκα.

Κάπου εδώ γύρω θα είναι η μητέρα της.
Τέτοια κορίτσια είναι πάντα μαζί με την μητέρα τους.

Συνέχισα να την κοιτώ και ένα χαμόγελο χαράκτηκε στο πρόσωπο μου.

Μου θύμισε τόσο απλά, όμορφα και γλυκά τα λόγια σε ένα βιβλίο που είχα διαβάσει.

"- Τέτοια παιδιά, είναι εισιτήριο για τον Παράδεισο. Αχ και να ξέρανε οι γονείς..., αχ, μόνο να ξέρανε πόσο τους αγαπάει Ο Θεός και τους χάρηκε τέτοιο δώρο!"

Η χαρά μου ξεχείλισε.

Έβλεπα μπροστά μου ένα Αγγελούδι.

Ήθελα να την γνωρίσω, να πάρω λίγο από την καλοσύνη της. Είχα τόσα να ρωτήσω.

Προσπάθησα να ξεχαστώ για λίγο, είπα να μην σταθώ άλλο κοντά. Να μην ενοχλήσω.
Έκανα ένα γύρω, βρήκα τους δικούς μου και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε.

Στιγμή αμηχανίας.
Πως τολμάμε και φεύγουμε από έναν αγιασμένο τόπο;
Πως μπορώ να φύγω;

Ξεκινήσαμε για την έξοδο.

Ώσπου την ξαναείδα. Μαζί με τους γονείς της αυτή τη φορά!

Οι γονείς με άσπρα μαλλιά, είχαν γεράσει.
Η αγάπη ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους.

Προσπάθησα να ανατρέξω σε αυτά που θα είχαν νιώσει τότε που ήταν νέοι!
Όταν θα πήραν το νεογέννητο μωρό τους στην αγκαλιά τους, και θα πρόσεξαν οτι έχει σύνδρομο Down!

Θα γέμισαν αμφιβολίες; Τύψεις; Χαρά;

Αυτοί τότε δεν είχαν το σκανάρισμα που βλέπουν αν το μωράκι έχει σύνδρομο. Όπως σήμερα!
Δεν νιώσαν καμιά απογοήτευση, πριν γεννηθεί το παιδί τους.
Τι τυχεροί!

Και σήμερα, όλοι μαζί γέρασαν. Και είναι ευτυχισμένοι.

'Ήρωες τέτοιοι γονείς!

Ίσως, να είναι όλοι μαζί και στην επόμενη ζωή!

Ο Κύριος μόνο το ξέρει.

Μακάρι Ο Θεός να μας αξιώσει να είμαστε και εμείς μαζί του όταν θα έρθει η ώρα μας.
Να βρούμε την οικογένεια μας που τόσο σύντομα έφυγε από κοντά μας.

Αμήν

8 σχόλια:

  1. Τί όμορφο κείμενο!

    Μυρίζει λιβάνι, γιασεμί και καλωσύνη ανθρώπων που είναι ανθεκτικοί στην ευτυχία και υπομονετικοί στη δοκιμασία, ώστε τελικά η δοκιμασία να "καταντάει" ευτυχία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. πόσο διαφορετικά βλέπουμε τα πράγματα με τα μάτια του θεού
    μπράβο σου για την ανάρτηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπέρα φίλοι μου!

    Σας εύχομαι μια υπέροχη μέρα!

    Βασιλική

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλημέρα Πάτερ,

    Να εύχεσθε και για εμάς,
    Κυριάκος - Βασιλική.

    Μακάρι ο Θεός να χαρίζει σε όλους μας ειρήνη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τα εισιτήρια για τον Παράδεισο είναι ανεξάντλητα ...και περιμένουν τους κατόχους τους ...έχεις νοιώσει καμιά φορά πως ξέρεις τον τυχερό αριθμό του λαχείου..τον ψιθυρίζεις στον άνθρωπό σου και αυτός ...δεν πάει στο ...πρακτορείο ;; έτσι νοιώθω και εγώ κάθε φορά που ο προγεννετικός έλεγχος μου ...χτυπάει την πόρτα ....Να στε καλά με την ψυχή πάντα ποτισμένη με τέτοια πολύτμα κείμενα-δάκρυα ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλημέρα Βασιλική, σε ευχαριστω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μπράβο σου κορίτσι μου.
    Ο Θεός να σε έχει καλά, να βλέπεις πάντα με τα μάτια της καρδιάς.

    Μεταξία

    ΑπάντησηΔιαγραφή